Nga Shkelzen Rrecaj
Huazimet turke të cilat i ka përdorur shkrimtari i madh Kadare në “Kështjellë”, kanë hyrë edhe në fjalorin e sotëm të shqipes dhe përdoren edhe në të folmen tonë.
Disa nga fjalët të cilat përdorën në fjalorin e sotëm të shqipes janë:
Akinxhi, allajbe, aman, araba, bakër, beden, bori, çadër, çaush, çekiç, çomange, daulle, dervish, dynja, gjyle, gjynah, hafije, hamam, harem, hashash, hata, hendek, hoxhë, ibrik, islam, jatagan, jeniçer, kalldrëm, kamxhik, kasaphanë, kazan, kazmë, kullë, legen, llagëm, minare, minder, mushama, myezin, mysafir, ortak, padishah, pasha, perçe, qilim, qysqi, raki, salltanet, sehir, spahi, sulltan, sheh, shejtan, sherbet, shilte, shishe, tamam, tespihe, vezir, xhenet, xhehenem, xhevahir, xhind, yrysh, zift.
Gjithashtu huazime të tjera nga turqishtja të cilat përdoren edhe sot në popull janë të shumta si: alamet, adalet, bajram, bokall, dyzen, damar, sakatoj, sheqer, papuçe, çizme, sapun, hallvë, pite, bakllavë, byrek, bozë, kafe, oxhak, xhezve, dyshek, xhep etj.
Edhe fjalët nga sfera e fesë islame ngelin të pazëvendësueshme siç janë: minare, imam, hoxhë, haxhi, myezin, ezan, namaz, medrese, xhami, selam, ramazan, mejtep, sixhade, ders, xhuma, myfti, myderriz, hafiz etj.
Këto ishin disa huazime të cilat përdoren në leksikun e sotëm të shqipes dhe në fjalorin e sotëm të shqipes.
Megjithëse kjo shtresë leksikore ka gjetur vend dhe hapësirë edhe sot në fjalorin e sotëm të shqipes, vërehet një përdorim i rrallë i këtyre fjalëve si në ligjërim ashtu dhe në të shkruar.
HUAZIMET TURKE NË FJALORIN E SOTËM TË SHQIPES
Huazimet turke të cilat i ka përdorur shkrimtari i madh Kadare në “Kështjellë”, kanë hyrë edhe në fjalorin e sotëm të shqipes dhe përdoren edhe në të folmen tonë.
Disa nga fjalët të cilat përdorën në fjalorin e sotëm të shqipes janë:
Akinxhi, allajbe, aman, araba, bakër, beden, bori, çadër, çaush, çekiç, çomange, daulle, dervish, dynja, gjyle, gjynah, hafije, hamam, harem, hashash, hata, hendek, hoxhë, ibrik, islam, jatagan, jeniçer, kalldrëm, kamxhik, kasaphanë, kazan, kazmë, kullë, legen, llagëm, minare, minder, mushama, myezin, mysafir, ortak, padishah, pasha, perçe, qilim, qysqi, raki, salltanet, sehir, spahi, sulltan, sheh, shejtan, sherbet, shilte, shishe, tamam, tespihe, vezir, xhenet, xhehenem, xhevahir, xhind, yrysh, zift.
Gjithashtu huazime të tjera nga turqishtja të cilat përdoren edhe sot në popull janë të shumta si: alamet, adalet, bajram, bokall, dyzen, damar, sakatoj, sheqer, papuçe, çizme, sapun, hallvë, pite, bakllavë, byrek, bozë, kafe, oxhak, xhezve, dyshek, xhep etj.
Edhe fjalët nga sfera e fesë islame ngelin të pazëvendësueshme siç janë: minare, imam, hoxhë, haxhi, myezin, ezan, namaz, medrese, xhami, selam, ramazan, mejtep, sixhade, ders, xhuma, myfti, myderriz, hafiz etj.
Këto ishin disa huazime të cilat përdoren në leksikun e sotëm të shqipes dhe në fjalorin e sotëm të shqipes.
Megjithëse kjo shtresë leksikore ka gjetur vend dhe hapësirë edhe sot në fjalorin e sotëm të shqipes, vërehet një përdorim i rrallë i këtyre fjalëve si në ligjërim ashtu dhe në të shkruar.
HUAZIMET TURKE NË FJALORIN E SOTËM TË SHQIPES